ویولن کنسرتو الگار

دوستان همان طور که در پست قبل خواندید، کم کم متوجه پیشرفت ذهنیت خویش در موسیقی شدم و نظراتم در مورد بسیاری از قطعات بسیار تغییر کرده. فکر کنم باید مانند ژان ژاک روسو یک کتاب اعترافات دور و درازی بنویسم! به هر حال دنیای موسیقی کلاسیک دنیایی است که هیچ وت از گشت و گذار در آن نمی شود سیر شد انگار رپرتوارها تمامی ندارند و هر چه گوش می کنی، باز هم چیزهایی هستند که تا به حال به آن ها گوش نداده ای و از آن جالب تر وقتی دوباره روی قطعه ای برمی گردی، می فهمی که چرا تا به حال این جنبه از قضایای قطعه را درنیافته بودی؟ از همه رویایی تر آن لحظه ای است که ساز به دست می گیری و می فهمی که باید خودت یکی از آن شاهکارهای خارق العاده را از دیدگاه خودت خلق کنی. دیگر نور علی نور است!

یکی از ویولن کنسرتوهایی که بسیار به آن علاقه مند شده ام، ویولن کنسرتو ادوارد الگار آهنگساز انگلیسی در سی مینور است که وی آن را به سفارش فریتز کرایسلر یکی از بزرگترین ویولنیست های تاریخ، نوشت و در سال 1909 آن را به خود کرایسلر تقدیم کرد.

اولین بار اجرای پرلمن از این کنسرتو را دیدم و به نظرم چندان چیز خارق العاده ای نیامد و حتی بهه نظرم یکی دیگر از قطعات کسل کننده ی موسیقی مدرن بود! (آن موقع نزدیکای دوم دبیرستان بودم) ولی به طور اتفاقی چند سال بعد در مستندی که در مورد یهودی منوهین ساخته شده بود، منوهین در جایی در مورد اجرایی این کنسرتو صحبت می کرد و تیکه هایی از اجرای وی نیز پخش شد و من با دهان باز مبهوت صداهایی شدم که می شنیدم. برایم باور نکردنی بود و هر طور بود، اجرای کامل این کنسرتو را با اجرای هیلاری هان دانلود کردم و کنسرتوی الگار برایم به یکی از زیباترین قطعات موسیقی کلاسیک تبدیل شد.

این را بگویم که روی قطعات موسیقی کلاسیک، خیلی زود قضاوت نکنید و بدانید هر قطعه ای حال و هوای خاص خود را دارد و حتی بعضی نیاز به مطالعات قبلی دارند و از همه مهم تر هر اجرایی لزوما قطعه را درست معرفی نمی کند.

وبلاگ ویولنیست جوان...